Öyle çılgınca koşup, o coşkuyla öyle bir zıpladım ki, düşüp yaralanmamak kaçınılmazdı. Kanadı...
Kabuk tuttukça yara, kabuğunu soyup kanatıyorum tekrar soğukkanlılıkla.
Artık acı hissetmeyene kadar devam edecek gibi. Artık kanamayıp da orda izi kalana kadar, daha derine yer edene kadar sürecek gibi.
Seviyorum yaramı kanatmayı. Tıpkı ona sebep olan o çılgın koşuyu, o atlayışı tekrar yapar gibi heyecanlı.
Yara kapanacak elbette. Ama orada kalacak izi.
Yaramın izi, bana bir zamanlar ne kadar cesur olduğumu, düşmeyi göze alacak kadar heyecanlı, hevesli, aşk dolu olduğumu hatırlatacak her baktığımda.
Belki sen de göreceksin birgün yara izimi. Üzülme sakın. Sana da o güzel günleri hatırlatsın. O mutluluğu, o neşeli koşturmacayı, aşkı hatırlatsın. Gülümseyelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder